Voordat ik begon met het promotietraject waarin we de vroege voeding van vleeskuikens willen verbeteren, was mijn perceptie van de werkzaamheden behoorlijk anders. Wetenschappers zitten veelal achter de computer, sturen het praktische werk aan en laten veel analyses uitvoeren om vervolgens zelf een conclusie te trekken uit de gegenereerde data. Daarnaast zijn wetenschappers erg druk met de conclusie uit de data en de achtergrond van de studie op een zo saai en complex mogelijke manier op papier te zetten. Dit was (generaliserend) mijn perceptie van wetenschappers.

Het onderzoek naar vleeskuikenvoeding dat ik namens ABZ Diervoeding aan de Wageningen Universiteit mag doen, is een promotieonderzoek. Internationaal gebruiken ze hiervoor de term PhD (Latijn: Philosophiae Doctor) en de wat oudere Nederlander zou de term doctoraatsonderzoek gebruiken. Dit houdt grofweg in dat er naast het uitvoeren van wetenschappelijk onderzoek, hierover ook wetenschappelijke artikelen gepubliceerd dienen te worden.

Dag 36: het einde van het experiment. De laatste dag van een experiment is een dag met dubbele gevoelens. Je leeft in de weken van het experiment zo intens. Je staat met de kuikens op en je gaat er mee naar bed.

Als je na een aantal dagen een routine gevonden hebt in de stal, bestaat de kans dat het een standaard handeling gaat worden. Je verstand lijkt dan te blokkeren, de gedachten dwalen af en je handen lijken het werk vanzelf te doen. Na dagenlang protocollen te hebben geschreven en doorgenomen, metingen besproken en berekeningen gemaakt, lijkt alles zo simpel te gaan. En daar schuilt nu juist het gevaar in.

Het was nog even spannend of ons experiment van start mocht gaan. Zoals te lezen was in mijn vorige blog, mag je in Nederland niet zomaar een voerproef uitvoeren. Er kijken meerdere commissies kritisch naar de aanvraag, proefopzet en noodzaak van een experiment. Dit heeft mij uiteindelijk veel meer tijd gekost dan gedacht. Mede ook omdat mijn aanvraag ergens bij een commissie is blijven hangen, waardoor de aanvraag pas op mijn aandringen anderhalve maand later in behandeling werd genomen.

Daar gaan we weer. Na de eerste experimentele fase gaan we de komende tijd ons weer opmaken voor een vervolgexperiment.

Heel regelmatig krijg ik de vraag: ‘Waar ben je nu mee bezig?’, als het over mijn promotieonderzoek gaat. Deze vraag komt eigenlijk altijd als tweede vraag, net na: ‘Hoelang moet je nog?’. Hoe lang ik nog moet is een lastige vraag. Ik moet sowieso niks. Ik mag dit onderzoek doen. Bovendien klinkt het zo negatief, alsof ik er alleen maar aan denk om er mee klaar te zijn.